بازسازی زیبای خانه‌ی کاوه در تهران ، تخریب بهترین راه نیست

این پروژه نمونه‌ای از حفظ ساختمان‌های ارزشمند در تهران است و این در حالی است که عمده‌ی پروژه‌های ساخت و ساز و توسعه‌ی شهری معمولا با کوبیدن بناهای قدیمی و جایگزین کردن آن با ساختمان‌های نو همراه است. یک ساختمان ۲۰ ساله‌ی سه طبقه که شامل یک زیرزمین و دو طبقه‌ی مسکونی بود در کوچه‌ای باریک در یکی از محله‌های شلوغ تهران قرار داشت که فضاهای مسکونی آن تنگ و تاریک، و مصالح و تجهیزات تاسیساتی آن در داخل و بیرون فرسوده شده بود. با این اوصاف، این مورد به یک پروژه‌ی نوسازی تبدیل شده و شامل تعمیرات سازه‌ای و سیستم‌های تاسیساتی است و افزودن طبقه‌ی سوم به عنوان یک واحد شخصی در مسیر توسعه‌ی ساختمان گنجانده می شود.

اولین مرحله شامل طراحی پلان‌های یکپارچه‌ای بود که فضاهای قابل سکونت و دلبازتری داشته باشد. علت اصلی تاریکی فضای داخل در درون پلان بود و آن هم از طولانی بودن مساحت ساخته شده ناشی می شد.
کانسپت اصلی طرح در وارد کردن نور و رنگ به درون فضای ساختمان بود و این امر هم با روشنایی آسمان که از راه نورگیر سقفی که در مرکز کل طبقات قرار گرفت محقق شد. بقیه‌ی قسمت‌های مسکونی حول این هسته‌ی مرکزی طراحی شدند. طبقه‌ی اول بخش‌های مربوط به فعالیت‌های عمومی را در خودش جای داد و بخش‌های خصوصی و قسمت‌های مرتبط با آن هم در طبقه‌ی دوم قرار گرفتند. در طبقه‌ی سوم هم یک حیاط شخصی در نظر گرفته شد و از روشنایی آسمان برخوردار شد.
به دنبال پیشرفت سریع ساخت و ساز در تهران مشکلات زیادی مثل فضای سبز دامن‌گیر شهر می شود و در این میان می توان به اکثر بالکن‌های آپارتمان‌ها اشاره کرد که به فضای بلا استفاده تبدیل شده‌اند. تعامل بین خانه و فضای سبز یکی دیگر از کانسپت‌های طرح بود. نمای جنوبی دوپوسته موجب شده که بالکن‌هایی در طبقه‌ی دوم برای استفاده‌ی اتاق‌های خصوصی، و یک ایوان عمومی برای یکپارچه کردن حیاط و فضای مسکونی در طبقه‌ی اول به وجود آید. باغ پشت بام این ساختمان فضای سبز را از باغچه‌ی حیاط به پشت بام کشانده است. با عقب نشینی دو متری از خط نمای ساختمان توانستیم زیرزمین را با نور کافی و منظره‌ی فضای سبز حیاط بهره‌مند کنیم؛ زیرزمین به مکانی برای استقرار تجهیزات بدنسازی، پارکینگ و تاسیسات اختصاص یافته است.
طراحی نما و مصالح به کار رفته در آن نمایانگر معماری سنتی ایرانی است که در جزئیاتش اندکی با معماری سنتی تفاوت دارد و آن هم به دلیل سازگاری با زندگی امروزی بوده است. طرح آجرچینی در نمای شمالی به گونه‌ای بوده که فرم منحنی شکل ورودی را به وجود آورد؛ با نگاه دقیق‌تر می توان پنجره‌هایی را دید که از لابلای آجرها بیرون زده‌اند و به ناودانی می‌ماند که حس بودن در طبیعت را به فرد منتقل می کند.

مکان: تهران
تیم معمار: دفتر طراحی و معماری پرگار
معماران ارشد: بهزاد حیدری، شیرین صمدیان
همکاران طراح: سالومه محمدی
مساحت زمین: ۶۵۰ مترمربع
زیربنا: ۱٫۴۰۰ مترمربع
کاربری: مسکونی، نوسازی
سازه: آرش مجابی
اجرا: محمدرضا کاظمی
کارفرما: فولادزاده
سال: ۱۳۹۲

منبع : ۱arc