گرمابه ( معماری حمام های ایرانی) :
گرمابه از جمله ابنیه مهم شهری بوده که معمولاً در مراکز محلات و یا مجاور راسته های بازارویاگذرهای اصلی احداث می شده است . گرمابه،برابر با جایگاه گرم است. در اینجا “آبه”به معنی آب نیست،بلکه آبه یاآوه یاآوج،برابر جایگاه است و به جایگاه ساختمان گفته می شود. به طور کلی حمام واژه ای عربی است و معادل آن در فارسی گرمابه است .
حمام ( معماری حمام های ایرانی):
ساخت حمام فراتر از زمان سلیمان نبی نبوده است.بر مبنای کاوشهای باستان شناسانه بدست آمده که گرمابه در عصر هخامنشی و ساسانی رواج داشته و مورد استفاده طبقات بالای جامعه بوده است .در عصر صفوی نیز ساخت حمام ها رونق یافت.
بینه و سربینه ( معماری حمام های ایرانی) :
بینه به شکل چهارضلعی،هشت ضلعی و کشکولی ساخته میشده ودر اطراف آن رختکن ها(سربینه)قرار داشته اند. سربینه سکوهایی گرداگرد بینه با قاعده ای مشابه است که محل نشستن یا تعویض لباس مراجعین بوده است و زیر سکوها حفره هایی برای قرار دادن کفش و گیوه تعبیه شده است .
میاندر :
میاندر میان دو بخش بینه و گرمخانه جای دارد.میاندر راهرو یا دالانی است که هوای گرمخانه و بینه را از هم جدا نگه می داشته و یک فضای میانجی بوده است.
پاچال :
جایی است که کسی که باید پول بگیرد، در آنجا می نشیند.
کریز :
فضاهای کوچک و فرورفته در اطراف گرمخانه ها که گاهی به آن کریچه هم می گویند.مکانی است که اعیان و اشراف در آن استحمام می کردند.
تیون ( تیان):
دیگ آب گرم حمام ساخته شده از فولاد و مس و مقداری قلع و روی.(هفت جوش)
گلخن (خن):
فضایی است که درزیرتیون قرار دارد و به آتشدان وتون نیز معروف است وبرای روشن کردن تیون و گرم کردن آن استفاده می شود.مسیر دسترسی آن از بیرون ازحمام وگذر عمومی است و محلی برای انبار کردن سوخت حمام دارد.
میانداب :
مکانی است که آب خزینه حمام را پس از تعویض در آن می ریزند.
دستک :
مکانی است در دهلیز ورودی که در آن آب سرد (آب معمولی )وجود دارد که از آن آب برای وضو گرفتن استفاده می شود.
این فایل شامل ۷۴ اسلاید میباشد.
دانلود مستقیم از سایت میهن بنا:
