معرفی مرکز فرهنگی بین المللی اصفهان

در این طرح که از لحاظ هندسی از تقارن قوی برخوردار است، توده‌ای از مادّه در مرکز بنا با آسمان تهی شده و چون گردابی، آسمان را ابتدا به مرکز و سپس به قعر خودفرو برده، در حالی که از سوی دیگر ماده با ارتعاشات متواترِ فرارونده به صورت پلکانی به سوی آسمان سرکشیده است.این حفره که در جهت خورشیدی از میان به دو نیم گردیده ، اسطوره شکاف عالم را به ذهن می‌آورد. سطح پلکانی که دربیرون بنا وبر بام آن امکان نمایش در فضای باز را فراهم می سازد، تالارهای نمایش را در زیر خود جای داده است .

در کانون تالارها، یک فضای هشت‌ضلعی به ارتفاع سه طبقه نهاده شده که لایه زیرین آن چون یک حوض‌خانه، فضای چایخانه ای را به دور خود سازمان داده است. بر فراز آن تالار انتظار و بالاخره در سطح سوم فضایی با دیوارهای کدر وسنگین و سقف شفاف قرار گرفته است. این فضای کشیده که بر تارک نور دارد ودر بن آب،فضای مقدس معابدِ آب و نور را به ذهن متبادر می‌سازد. در دو سوی این مرکز تهی ،فضا های نیمه شفافی استقرار یافته که پل‌های معلق وشفاف از درون آن عبور و به ورودی‌های جانبی متصل می‌شوند. در زیر این پل ها و اضلاع شرقی و غربی، نگار خانه ها قرار گرفته‌اند. این دو فضای نیمه شفاف که شب‌ها با نور لاجوردی روشن می‌شوند، در ترکیب با ساختمان توپر آجری مانند کاشی‌کاری، جداره‌های سبک و با تلألؤ ایجاد می‌کنند.

چهار برجک در چهار کنج و در میان حیاط‌های مرکزی در نگارخانه ‌ها، تربیع کنج‌ها (فرشته‌های نگهبان) را که امری کهن‌الگویی است، به نمایش می‌گذارند. در جداره شمالی این بنا یک آب‌نمای وسیع قرار دارد که جداره های آن با رواق‌ها و بازارچه هنر تعریف شده است. مخاطبین پس از عبور از دروازه ها، از طریق دو پل به یک جزیره میانی وارد شده ، سپس از روی سنگ ها، بر فراز آب، گذر کرده با انجام نمادین آیین وضو ، واردفضای تهی مرکزی می‌شوند. این در حالی است که ورودی فضا، از میان کوشک و دروازه جداره شمالی که با پیاده‌روی شهر ترکیب شده است، در محور دید قرار می‌گیرد و همچون دیگر ابنیه سنتی دسترسی از این دروازه به درون ، بدون گذر از مسیر گفته شده مقدورنیست.

در واقع این طرح از دو بخش اندرونی وبیرونی تشکیل شده است که بخش بیرونی، کارکردهای نمایشی وارائه کالا وآثار را در غالب فضاهای گفته شده دربرمی گیرد و بخش اندرونی این بنا که در سه سطح در حول سه حیاط مرکزی ممتد که هر یک واجد هویت ویژه‌اند شکل گرفته‌است، مجموعه فضاهای آموزشی، اطلاعاتی و مدیریتی را در خود جای داده است . در انتها می توان گفت ؛در شکل‌گیری این طرح، ارتباط با فرهنگ منطقه‌ای، از سه مسیر گفته شده مفاهیم و معانی ،هندسه و اشکال و نوع مواد و مصالح به کار گرفته شده، صورت گرفته است. در حالی که فن آوری نوین ساختمانی در سازه و تأسیسات و با کاربرد موادی مانند فولاد و شیشه و بتن در ترکیب وارد شده‌است ، برای ایجاد خلوص و سادگی در ساختار فضا از زبان هندسی روشن استفاده گردیده و بدین ترتیب تفکر منطقه‌ای و جهانی در هم آمیخته‌اند تا هویت ویژه‌ای را آشکار سازند.

مشخصات عمومی پروژه :

طراح : فرهاد احمدی

دانشـــــــــــگاه : هنر تهران

سال طـــــراحی : ۱۹۸۹-۲۰۰۵

مـــــــــــــــــکان : اصفهان

کـــــارفـــــــــرما : وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی

مســــــــــــاحت : ۱۲۰۰۰

نــــوع کاربـــــری : فرهنگی

عکس های بیشتر

English version :

Isfahan International Cultural Center

PROJECT GENERAL INFORMATION Name : Isfahan International Cultural Center Architect: Farhad Ahmadi , Farzin Toolaeian and Jalal Asadi Location : Isfahan Date : 1989-2005 Isfahan international cultural center ( Farshchian Art and Cultural Complex ) was designed and built between years 1989 and 2005. Design in terms of geometry is very symmetric. A mass of material in the center of the building, first takes the sky down to its bottom like an eddy, while from the other side has been pulled toward the sky by rising successive vibrations like a stair. Four towers in four corners of the building among central courtyards in galleries show squaring corners (guardian angels) that are archetypal. In fact, project consists of two parts of the interior and exterior. Exterior part consists of performance and presentation of works and goods. Interior parts are formed in three levels around three central courtyards that each one has its specific identity and consist of information, management and educational spaces. Starting point and primary idea of design is architect’s image from rear perspective of Khajoo Bridge (or Pole Khajoo is arguably the finest bridge in the province of Isfahan, Iran. It was built by the Persian Safavid king, Shah Abbas II around 1650 C.E., on the foundations of an older bridge) during Safavid’s great celebrations. In fact, in first step, it is tried to reconstruct main elements of organization of celebration space by using waterscape, bridge and lateral veranda abstractly. Using central waterscape shows a virtual image of building main volume in addition of announcing presence of Zayandehrud River nearby. Waterscape takes the longitudinal symmetry axis to the third dimension and meanwhile invite viewer to watch the building and takes him into it. Entrance is located in line with main axis of building but because of presence of water in the center of the courtyard, access to the building is done beside veranda around the courtyard. Courtyard in small scale plays role of the entrance space. Access to the building from the courtyard occurs in line with main axis of it