مجتمع مسکونی باغ ونک ; پروژه منتخب فستیوال جهانی معماری بارسلون

این پروژه در فستیوال جهانی معماری بارسلونا در سال ۲۰۱۰ در بخش مجتمع های مسکونی، در میان پروژه های منتخب قرار داشت.

زمین این مجتمع، باغ قدیمی تقریبا خشک شده ای بود که به کدخدای ده ونک تعلق داشت.

ایده اصلی طراحی، براساس بازآفرینی قالب خانه-باغ شکل گرفت. طراحان این پروژه تصمیم گرفتند تا برخی از درختان خشک شده را حفظ کنند و خانه ها را کنار این درختان و حول یک حیاط مرکزی تعبیه کنند. خانه ها از هم جدا شدند، بطوریکه هرکدام، از سه یا چهار وجه خود امکان نورگیری و تهویه دارند.

این تمهیدات در کنار تنوع فضا، نقشه و مساحت خانه ها( از ۶۰ تا ۲۰۰ متر مربع) همگی با هدف ایجاد یک محله کوچک به کار گرفته شدند. با ایجاد سه سازه مجزا با داربست چوبی در جلوی نمای هر خانه، یک حیاط معلق شکل گرفت که جایی است برای پرورش گیاهان و پرندگان و قرار دادن مجسمه های کبوتر، که نگهداری از آن ها در محله قدیمی ده ونک بسیار مرسوم بوده است.

طراحان این پروژه، این عناصر را برای زنده کردن خاطره ها در کنار سرشاخه های درختان خشک باغ قدیمی و گیاهان بالارونده بومی منطقه به کار گرفته اند. سطوح این حیاط ها به جای مصالح بنایی، با صفحات فلزی سوراخ دار پر از سنگریزه ساخته شده اند تا از نظر شهرداری جزو تراکم محسوب نشوند.

محل اجرا : میدان ده ونک

کارفرما: سید ابراهیم موسوی

طراحان : رضا حبیب زاده، آرزو خلیلی

همکارطراحی: نوگل زربافیان

اجرا: شرکت متافور

طراح سازه: بالسامو محمودیان

مساحت زمین: ۱۴۰۰ متر مربع

زیربنا: ۴۲۰۰ متر مربع

زمین این مجتمع باغ تقریبا خشک شده ای بو د مربوط به کدخدای ده ونک. حد مجاز ساخت ۴۵ درصد مساحت زمین در ۵ طبقه مسکونی بود . ایده اصلی بر اساس باز آفرینی قالب خانه- باغ شکل گرفت. تصمیم گرفتیم تعدادی از درختهای قدیمی باغ و حتی بعضی از درختان خشک شده باغ را حفظ کنیم و خانه ها را دور این درختان و حول یک حیاط مرکزی بچینیم . خانه ها از هم جدا شدند، بطوری که هر کدام از سه یا چهار وجه خود امکان نورگیری و تهویه دارند. این تمهیدات در کنار تنوع فضا، نقشه و مساحت خانه ها ( از ۶۰ تا ۲۰۰ متر مربع) همگی با ایجاد یک محله کوچک بکار گرفته شدند. با ایجاد سه سازه مجزا با داربست چوبی در جلوی نمای هر خانه یک حیاط معلق شکل گرفت که جایی است برای پرورش گیاهان و پرندگان و مجسمه های کبوتر، که نگهداری از آنها در محله قدیمی ده ونک بسیار مرسوم بوده. این عناصر را برای زنده کردن خاطره ها در کنار سرشاخه های درختان خشک باغ قدیمی و گیاهان بالا رونده بومی منطقه بکارگرفتیم.سطح این حیاط ها به جای مصالح بنایی، با صفحات فلزی سوراخ دار پر از سنگریزه ساخته شده اند تا از نظر ضوابط شهرداری جزو تراکم محسوب نشوند. بخشی از درختان خشک زمین پس از فراوری با مواد نگهدارنده به مجتمع بازگردانده و از آنها در حیاط میانی و حتی در داخل خانه ها استفاده شد.